‘Voor mijn eerste hond heb ik echt 100 jaar moeten zeuren bij mijn ouders. Het werd een Nederlandse Schapendoes, omdat hij er zo leuk uitzag. Nou, dat hebben we geweten…. wat een haar! Ik ontdekte al snel dat het een echte werkhond was en dat vond ik fantastisch. Samen deden we GG trainingen en kreeg ik steeds meer interesse in deze bijzondere hondenwereld.’
Haar volgende hond is Duitse herder Carel, uit een nest van een goede fokker. Maar al snel blijkt dat Carel van alles mankeert. ‘Hij had hele slechte ellebogen en heupen en werd echt een zorghond. Totaal afhankelijk van mijn zorg. Hij ging onder het mes, maar werd nooit helemaal weer ‘de oude’. Hij was zelfs broodmager. Ik probeerde van alles, maar niets leek aan te slaan. En dan zit je wel even met je handen in je haar.’
‘Ik dacht dat dit iets was voor zweverige mensen’
‘Op fora las ik dat sommige mensen vers vlees aanraadden, maar bij die tip had ik zo mijn twijfels. ‘Is dat wel goed? Is dat niet iets wat van die ‘zweverige mensen’ roepen?’ Maar omdat niets werkte, ben ik het toch gaan proberen. Carel viel meteen aan op zijn bak. Ik was echt stomverbaasd. Ik ben niet zo iemand die nu zegt ‘Vers vlees is het helemaal en brokken moet je afzweren’, maar Carel heeft het tussen alle problemen door wel geholpen (hij werd onder andere verlamd door een operatie die fout ging). Hij kwam weer aan, leek zich fitter te voelen en zijn vacht werd beter. Door alle zorgen, stonden Carel en ik enorm dichtbij elkaar. De band die ik met hem had was heel speciaal.’
“Ik las me in die jaren echt helemaal suf over het gedrag van honden. Ik begon uiteindelijk zelfs een studie gedragstherapie en richtte, na vele cursussen, mijn bedrijfje Janie Dogsupport op, voor speurlessen, gedragstherapie en natuurlijk voer. Speuren is de laatste jaren echt een hype. Baasjes willen niet meer alleen trainingsoefeningen doen. Bij speuren is de hond helemaal in zijn natuurlijke element is. En ik moet zeggen, hoeveel speurtrainingen ik al gegeven heb, het is steeds weer heel indrukwekkend om te zien hoe een hond een spoor volgt.”
‘Het was alsof ze mij beschermde en mij liet weten dat ik niet bang hoefde te zijn’
Teun toen ze nog een pup was.
Op dit moment is Janie trotse eigenaar van Oudduitse herder Teun. ‘Teun is een vrouwtje. Beetje gekke naam misschien, maar dat is ter ere van mijn oom Teun die overleed toen ik haar kreeg. Teun is echt zo’n hond die je voortdurend moet bezig houden. Ze is zo slim.. die verliest zo haar aandacht. Toch kan ze zich ook echt ‘vastbijten’ in een moment. Zo had ik eens een spannend moment op een landweggetje in ‘the middle of nowhere’. Een man liep in z’n eentje recht op mij en Teun af. Als Teun los loopt heb ik haar geleerd dat ze moet gaan liggen als iemand passeert. Of dat nu met de auto, fiets of lopend is. En dat ze hier dus ook. De man passeerde ons van heel dichtbij en hoewel ik opgelucht was dat er niets gebeurde, vond ik het nog steeds een beetje spannend. En dat voelde Teun ook, want toen ik haar weer ‘vrij’ gaf, snelde ze achter de man aan. Ze sprong hoog tegen hem op en kwam, nadat ik riep, direct terug. Ik was eigenlijk heel verbaasd over haar actie. Net alsof ze mij beschermde en mij zo liet weten dat ik niet bang hoefde te zijn voor de man, omdat hij eerder bang voor ons moest zijn.’
‘‘Op zulke momenten besef ik wel hoe blij ik eigenlijk wel ben met haar. Ik probeer dan ook alle tijd die ik met haar heb, als ‘quality time’ te zien. Ze krijgt het beste, omdat ze dat verdient. Ik voer haar ‘s ochtends DARF en ‘s avonds Alroda. Plus ook de snacks zijn van DARF. Vooral die van kameelkophuid vind ze geweldig!’
