De wekker gaat. Als Esther de deur van de woonkamer opent, glipt Lloyd tussen haar benen door de gang in. Op de kokosmat bij de voordeur ploft hij neer, waar hij even flink door de kokosharen rolt. ‘Het is hét ochtendritueel van Lloyd, één van zijn bijzondere trekjes,’ lacht Esther. > Benieuwd naar wat Lloyd precies doet als reddingshond? Lees deel 1 hier
‘Lloyd doet misschien vele harten smelten, maar onderschat hem niet. Het is een stoere hond met echt een eigen willetje. En één die de grenzen opzoekt; niet voor niets is het een ‘border’ terrier. Ik houd ervan, maar het is wel belangrijk om vanaf dag één al consistent te zijn. Mag hij nu niet op de bank, dan mag hij dat morgen ook niet. Ik moet hem vaak overtuigen om iets te doen. Niet omdat hij lui is, maar omdat hij het zelf wil uitvogelen. Maar zodra hij de lol ervan inziet, is hij niet meer te stoppen.’
‘Met Lloyd leerde ik een hele andere manier van belonen. Voorheen deed ik dat gewoon met mijn stem, maar nu gebruik ik de clickermethode. Als Lloyd iets goeds heeft gedaan, druk ik met mijn duim op het click-apparaatje en die laat een klik horen. Deze klik is de eerste beloning, daarna komt de fysieke beloning. Dit doe ik in plaats van een beloning met mijn stem, omdat deze vaak anders is. Honden horen het verschil namelijk erg goed. Ik vind het belangrijk dat de beloning altijd op dezelfde manier gebeurt, zodat Lloyd altijd begrijpt dat hij het goed heeft gedaan.’
En zo gaat het ook tijdens het reddingswerk. Maar daarna heeft Lloyd wel een hele bijzondere gewoonte. ‘Nadat ik hem beloond heb, krijgt hij zijn ‘sokkenbal’ (een tennisbal in een sok). Hij rent er het liefst mee rond, zodat hij iedereen kan laten zien dat hij zijn opdracht heeft voldaan. Zijn we in het bos? Dan rent hij naar het eerste beste plekje met mos en laat zich plat op zijn buik vallen. Als een een bezetene schuurt hij hier dan overheen, met zijn benen recht naar achteren. Een bijzondere, maar grappige gewoonte.’
De afgelopen 13 jaar maakten Lloyd en Esther van alles mee. Eén van die hoogtepunten was de trekkingstocht in Zweden. ‘We wandelden in vijf dagen 100 kilometer door het prachtige landschap van Zweden. Samen met mijn vrouw en haar tervuerense herder, ook een reddingshond. We sliepen met z’n allen in het wild in een driepersoonstent. Op pad droegen de honden hun eigen bagage, met daarin onder andere hun voer.’ ‘Omdat ze dagelijks grote prestaties leveren, is het belangrijk dat ze daar ook naar eten. We voeren ze daarom eens in de week vers vlees. Het vlees spoelt de maag en darmen goed. En zorgt voor een mooie vacht. Mooi van buiten en gezond en gelukkig van binnen dus, daar gaat het om.’
Benieuwd naar wat Lloyd precies doet als reddingshond? Lees hier deel 1.
