Het was liefde op het allereerste gezicht toen Marion Berners zag. Al op haar twintigste besloot ze dat dit de honden werden waar ze oud mee wilde worden. Inmiddels heeft ze ze al ruim dertig jaar. Van pups tot complete roedels, met reuen en teven. ‘Ik ben helemaal weg van deze honden. Ze zijn slim, gevoelig en mooi.’
‘Mijn man en ik kregen steeds vaker de vraag of we een hond met problemen konden opvangen. Het was duidelijk: we liepen achter de wagen aan. Als we echt iets wilden veranderen, moesten we het zelf gaan doen. En dus begonnen we zelf met fokken, kleinschalig. We leggen de nadruk op gezondheid en karakter. Want wat heb je aan een mooie hond als hij geen goed karakter heeft? Daarom begeleiden we kopers van een pup ook. Vooral tijdens de opvoeding.’
Op het moment lopen er drie ‘Berner Sennen dames’ rond bij Marion. Feline (6) en dochter Haika (3) zijn uit eigen fok. Pasjanah (4) is aangekocht, maar wel familie van Feline en Haika. ‘Het zijn schatten en ieder enorm verschillend. Feline slaapt, eet en wandelt graag. Pasjanah is juist de hele dag actief bezig en Haika dolt wat rond. Voor haar is het leven één groot feest. Het kenmerk wat ze allemaal hebben is zorgzaamheid. Hoe ze bijvoorbeeld een kitten aflebberen en hoe ze bij ons komen zitten als we er even doorheen zitten. Dat voelen ze heel goed aan.’
‘Honden voelen emoties niet alleen goed aan, maar hebben dat zelf ook. Dat vergeten mensen nog weleens. Zo was Feline drie maanden lang van stuk, omdat haar moeder was overleden. Ze maakte echt een rouwperiode door. Heel moeilijk om te zien. Een aantal jaar geleden was er nog zo’n moment. Eén van onze honden zag haar overleden moeder en kreeg letterlijk de tranen in haar ogen. Dat had ik echt nog nooit gezien. Ik besefte mij toen nog meer hoe complex honden zijn.’
Nog regelmatig krijgt Marion de vraag of ze wil helpen met ‘gevaarlijke’ honden. ‘Ik hoor dan baasjes zeggen: “Hij is bang en onzeker” of “Hij is vals en grijpt. Misschien is het beter om hem in te laten slapen.” Wij zien dat het vaak misgaat in de opvoeding en dan raakt het vertrouwen zoek. Wij introduceren zo’n hond dan vaak in onze roedel, gewoon in huis. Zij corrigeren de hond. Het is soms een keer een snauw, maar het meeste is lichaamstaal. Zo gaaf! Omdat ik de baas ben van de roedel, heeft de ‘moeilijke’ hond ook snel ontzag voor mij. Als dat duidelijk is, ga ik met hem trainen. Mijn vuistregel is dan: Ongewenst gedrag moet je niet negeren, maar corrigeren. Je moet een grens aangeven. Vergeet het gewenste gedrag uiteraard niet te belonen, want dat is net zo belangrijk. Maar “nee is nee”; dat is één van de eerste dingen die ik honden leer. Duidelijkheid geeft nu eenmaal rust.’
‘De honden leren mij juist weer te genieten van de kleine dingen. Een aai over hun bol bijvoorbeeld. Dan zie je ze direct genieten. Hoe hun ogen iets samenknijpen en ze je vragend aankijken als je stopt. Zo van ‘ga door joh’. En dat zie ik ook bij het voeren. Ze genieten ervan. Ik voer ze drie keer per dag. Twee keer brok (op natuurlijke basis) en ‘s avonds vers vlees. Compleet kvv, met zo nu en dan alleen pens. En dat is smikkelen geblazen!’
